Kultura rozpadu

"Marcin Rychlewski posiadl rzadka umiejetnosc: sztuke takiego pisania tekstow naukowych, ze stanowia one ciekawa lekture rowniez dla czytelnika nieobeznanego z profesjonalna wiedza akademicka. Najnowszy zbior szkicow Rychlewskiego przynosi teksty roznorodne gatunkowo, stylistycznie i tematycznie. Jest to wypowiedz indywidualna, naznaczona subiektywna ocena. Autor tego nie kryje. Przeciwnie, stara sie wciaz eksponowac wlasne, autonomiczne sady. Ow indywidualny rys - kontrowersyjny, niekiedy prowokujacy - wydaje sie dzisiejszemu czytelnikowi najbardziej tworczy, najbardziej inspirujacy. W jakims sensie Kultura rozpadu stanowi przyklad manifestu - naukowego? artystycznego? Przez Rychlewskiego przemawia od czasu do czasu glos zaangazowanego naukowca z epoki zachodniej kontestacji. Profetyczny ton sasiaduje z eseistyczna swoboda mysli. Warto jednak odnotowac istotna roznice. Wypowiedz Rychlewskiego wolna jest od ideologicznego zaciecia, jakie czesto - w latach 60. i 70. - definiowalo wypowiedzi akademickich piewcow mlodziezowej rewolty. Wiele znajdziemy w ksiazce Rychlewskiego sadow prowokujacych do dyskusji (to specyficzna cecha tej publikacji, zmuszajacej czytelnika do zajecia stanowiska wyrazenia wlasnej opinii). Wskazmy jedynie na dwie kwestie - obydwie fundamentalne. Poznanski badacz nawoluje do ponownego przemyslenia dziedzictwa Maja 1968 i, szerzej, calej kontrkultury lat 60. - bez idealizacji i infantylnej apoteozy idei rewolucji oraz wolnosci. Czesto tez w Kulturze rozpadu pobrzmiewa wolanie o poglebiona, powtorna refleksje nad popkultura i kultura wysoka - ich wzajemnym usytuowaniem oraz mozliwymi zaleznosciami, ale tez dziedzictwem domagajacym sie rewizji". Prof. Slawomir Buryla